DISCO POLO. Czy Polakowi się podoba?

"Disco Polo" jest o przesycie. Przesyt definiuje również formalną stronę tego gatunku muzycznego, dlatego film targa ze sobą wręcz absurdalną ilośc cytatów i nawiązań, szczególnie do twórczości zachodnich twórców. A szkoda, bo to jednak kompleks małego pindola w porównaniu z kinem światowym. A przecież temat disco polo mógłby być bardziej swojski niż cokolwiek. W filmie mamy więc mit cudownych lat 90., mamy historię od zera do bohatera sceny muzycznej, mamy miłość, mamy ucieczkę przed komercją (sic!), no i mamy mnóstwo przaśności. Dużo mamy, ale niewiele z tego wynika.

W zasadzie nie wiedziałem na co idę. Reżysera filmu, Macieja Bochniaka, nie znałem z żadnych wcześniejszych dokonań, dopiero po seansie dowiedziałem się, że to film debiutanta. I trochę przebija sie tutaj maniera młodego twórcy. Pamiętacie, jak Basia Białowąs w rozmowie z krytykiem filmowym zarzucała, że nie dostrzeżono wszelkich nawiązań w jej dziele? Bochniak nie jest taki pretensjonalny, bo nawiązuje do filmów ogólnie znanych, ale podobnie jak w przypadku "Big Love" - one do niczego nie prowadzą. Już lepiej prezentuje się metafora disco polo jako towaru, na którym (jak na wielu innych) próbowano się wzbogacić wraz z raczkującym jeszcze kapitalizmem. Bardzo trafne są te obserwacje i szczerze się uśmiałem, widząc producentów, fabryki kaset czy programy telewizyjne będące parodią tych polsatowskich.

Film dowodzi mojej długo formującej sie tezy. Dzisiaj już nie będę mówił tego nieśmiało ani drapał się po głowie - Dawid Ogrodnik to cholerna zdolniacha jest. Jego rola emanuje czymś innym niż postacie, w które wcześniej się wcielał. Poważnie. Pełne propsy. To naprawdę świetne kameleoństwo. Mam nadzieję, że kariera mu się nie zeszmaci. Na drugim planie dzielnie sobie brykają też inni, większość to postacie przerysowane, a szczegolnie Polak grany przez Tomasza Kota. Przesada, ale przynajmniej czasami jest zabawnie. I gra gitara, disco polo show.

Nie wiem, no. Pomóżcie mi i sami rzućcie okiem na "Disco Polo", choć niekoniecznie w kinie, bo znajdą się tacy, którzy wyciągną do mnie łapkę po zwrot kasy za bilet. Niby to trafny w kilku obserwacjach i pełny energii debiut, ale ma też swoje problemy. No i dobrze wyglada. Dobrze zmontowano. Dobrze udźwiękowiono. Chyba najbardziej to nie pasiły mi te popkulturowe nawiązania, jakby reżyser był świeżo po egzaminie z "kultowych filmów amerykańskich drugiej połowy XX wieku", no i musiał się pochwalić, że zdał. A tak poza tym to może być.

5/10

[Jakub Koisz]